Γουστάρεις τσαμπουκάδες ρε;

Δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες για το ιλιγγιώδες ποσό των 3 ευρώ την ώρα καθαρά (που δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν θα τα πάρεις κιόλας ή πότε θα τα πάρεις) αναγκαστικά το ρίχνεις στον αυτοσαρκασμό και λες «εγώ το κάνω για τη φανέλα» Πώς το ‘λεγε ο τραγουδιάρης «όλη η Ελλάδα προσκυνά σώβρακα και φανέλες», ε καμία σχέση.
Γυρνώντας στην επαρχία για τις διαδεδομένες εκπαιδευτικές αρπαχτές, έκανα μια στάση σε ένα νοσοκομείο, όπου οι κάτοικοι είχαν σαν χόμπυ να πλακώνονται για να κάνουν μηνύσεις ο ένας στον άλλον και μετά να αλληλοεκβιάζονται για λεφτά. Μετά τους πρώτους 20 που ήρθαν και λέγανε μόνοι τους το ποίημα «Εγώ για καταγραφή ήρθα, πέρασα από την αστυνομία το δήλωσα, ήρθα να με εξετάσετε να το γράψετε στο βιβλίο και θα έρθω αύριο να πάρω το αντίγραφο από τη γραμματεία για να κάνω τη μήνυση», το πράγμα μετά μίλαγε από μόνο του. Ωραία, ξεκάθαρα πράγματα. Και ξεκίναγες να γράφεις «Αναφερόμενος ξυλοδαρμός μπλα..μπλα…μπλα..»
Ένα ωραίο βράδυ λοιπόν, μας φέρνει το περιπολικό 3 μπαγλαρωμένους. Αυτό ήταν πιο πρωτότυπο. Μας έδινε μια ελαφρά εσανς γκλαμουριάς και ευκαιρία για λίγη ακόμα φασαρία. Πατέρας και γιος (γύρω στα 70 και τα 50 αντίστοιχα) είχαν πλακώσει στις γρήγορες έναν 40αρη και τους είχαν πάει σηκωτούς αυτόφωρο. Επειδή όμως ήταν όλοι δασκαλεμένοι, ξεκινήσαν τα «ωχ ο Γιάννης δεν μπορεί, ως ο κώλος τον πονεί» και μας τους φέραν στο νοσοκομείο. Τους βάζουν στο ιατρείο και βγαίνουν οι φίλοι μας να ενημερώσουν τα κεντρικά και εμάς. Και αρχίζουν να ξαναπλακώνονται και μας το κάνανε το μαγαζί καλοκαιρινό. (Εδώ που τα λέμε μια ανακαινισούλα την χρειάζονταν αλλά δεν ήταν αυτό ακριβώς που είχαμε στα υπόψη).
Παίρνουν τα μπατσόνια τους νέους για το κρατητήριο και μας αφήνουν αμανάτι τον παππού.
Ο παππούς -γατόνι ων, και παλιά καραβάνα στις μηνύσεις από ότι μάθαμε- άρχισε και έλεγε ότι του ερχόταν στο κεφάλι για να μείνει μέσα, να γλυτώσει το αυτόφωρο, και να πάρει το χαρτί ότι χρειάστηκε νοσηλεία μετά τον ξυλοδαρμό για να ζητήσει ακόμα περισσότερα λεφτά από τη μήνυση. Για κακή του τύχη όμως είχαν σκάσει παράλληλα κάτι τροχαία και εγκεφαλικά, οπότε αν και εφημερία είχαμε απαρτία από ειδικευμένους αν και οι άσχετοι δεν τους αναγνώριζαν γιατί δεν φορούσαν ποδιές. (Απαράβατο αξίωμα στο νοσοκομείο, δεν φοράς ποδιά, δεν σ’ αναγνωρίζουν, δεν σε ενοχλούν).
Αρχίζει κάτι βλακείες για παλιά αιμορραγικά εγκεφαλικά και ότι δεν αισθανόταν καλά. Οκ, του λέω, φωνάζω από απέναντι την νευρολόγο. Τον εξετάζει. «Ψέματα κάνει μου λέει μια χαρά είναι απλώς θέλει να μπει εισαγωγή για τη μήνυση και αφού θα ζητήσει χαρτιά και ο αξονικός δουλεύει, όταν τελειώσει καν’ του μια αξονική». Μου δίνει το παραπεμπτικό, ψάχνω να ενημερώσω τον χειρούργο, την έκοψε τη δουλειά ότι ήταν για τσαμπουκά και έκοψε λάσπη, ο ορθοπεδικός έκανε χαβαλέ, οπότε αφού του πήραμε εξετάσεις αίματος για τα μάτια του κόσμου και ακτινοβολήσαμε οτιδήποτε δήθεν πόναγε, την άραξε στο ράντζο. Κάνει την αξονική όχι μόνο πρόσφατο δεν είχε, αλλά ούτε παλιό αιμορραγικό. Παίρνω τον μεγάλο τηλέφωνο, του λέω τι να τον κάνω; «Ανέβασέ τον αλλά πρόσεχε να μην κάνουν τσαμπουκάδες» Τι να προσέξω που είχε μαζευτεί η Σάρα και η Μάρα και κάνανε τσαμπουκάδες κάτω; Ορθοπεδική, ουρολογική, χειρουργική να τις φέρει βόλτα 1 άτομο, με ελάχιστα κρεβάτια ελεύθερα και να βάλω το παππούδι να κάνουν τσαμπουκάδες όλη νύχτα; Δεν θα ‘στε καλά μου φαίνεται!
Στέλνω να μια νοσοκόμα να βγάλει τον ορό και να τον διώξω. Μόνο που δεν την πλακώσανε στις γρήγορες! Έρχεται έντρομη και μου λέει «να πας να τον βγάλεις μόνη σου, εμένα θα με δείρουνε». Από δουλειά χαμός! Μόλις βρίσκω λίγο ελεύθερο χρόνο, πάω και του βγάζω τον ορό πριν προλάβει να πει κιχ και του λέω «Είστε έτοιμοι να φύγετε. Δεν έχετε τίποτα» Αν τον έπιαναν τα μπατσόνια ξαναχωνόταν αυτόφωρο και του ‘καιγα το καλύτερό του χαρτί για τον εκβιασμό. Ορμάνε οι δικοί του στο ιατρείο. «Και αν τον πάμε στο σπίτι και πεθάνει; Μπορείς εσύ να μας υπογράψεις χαρτί ότι δεν θα πεθάνει;» (Κλασσικός εκβιασμός, καμία πρωτοτυπία πια… τς…τς…..τς…) «Αν σταθεί στη μέση του δρόμου και τον πατήσει νταλίκα και βέβαια θα πεθάνει, από τον αναφερόμενο ξυλοδαρμό όμως σας το υπογράφω ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα». Πάω στο δίπλα ιατρείο, όπου με ακολούθησαν με απειλές να με δείρουν αν δεν τον έβαζα εισαγωγή. Αυτό συνεχίστηκε για καμία ώρα. Μέσα στο ιατρείο είχαμε και τον ορθοπεδικό με τα πολιτικά. Είχε γυρίσει πλάτη και είχε ξεσκιστεί στο γέλιο χωρίς να ανακατεύεται μέχρι τη στιγμή που φέραν και τον παππού να με δείρει και πετάξαν το κορυφαίο. «Τώρα θα πάρουμε την αστυνομία να σου κάνουμε μήνυση για παραμέληση ασθενούς» Οπότε γυρίζει ο ορθοπεδικός και μου λέει «Πες τους ότι ΕΣΥ θα πάρεις τηλέφωνο για να κάνεις μήνυση για παρακώλυση επιτέλεσης έργου» Τον κοιτάζω και βγαίνω από το ιατρείο και πάω στο τηλέφωνο. «ΕΓΩ θα πάρω τηλέφωνο» τους λέω. Καλώ το τμήμα και λέω «είμαι η τάδε σας τηλεφωνώ για τον τάδε που μας φέρατε, ελάτε να τον μαζέψετε γιατί μας κάνει τσαμπουκάδες και δεν μπορούμε να δουλέψουμε». Λόγω τιμής πριν τελειώσω το τηλεφώνημα είχαν εξαφανιστεί όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του παππού!
Αυτά σε γενικές γραμμές με τους «αναφερόμενους ξυλοδαρμούς» γιατί υπάρχει ακόμα μία κατηγορία, εκείνη με τις «αναφερόμενες πτώσεις». «Τι έπαθες καλή μου;» «Έπεσα σε ένα φρεάτιο, έπεσα στις σκάλες, είμαι καλά δεν χρειάζομαι τίποτα. Φτιάξτε με μόνο και θα φύγω. Δεν μπορώ να μείνω». Και πάντα τουλάχιστον 1 άτομο από κοντά. Μην τυχόν και της ξεφύγει καμιά κουβέντα, που δεν πρέπει. Και να οι ακτινογραφίες και να μετράμε σπασίματα, πρόσφατο, παλιό, παλιό, παλιό, παλιό, πρόσφατο, παλιό, και εκεί, και εκεί, και εκεί…. Είναι οι πιο σιωπηλές γυναίκες που έχω συναντήσει. Σε ψάχνουν με το βλέμμα κάτι να σου πουν αλλά μόλις τις κοιτάς αμέσως το κατεβάζουν. Σ’ αποφεύγουν, θέλουν να κρυφτούν. Μια φορά σιχτίρισα και πάω με την ακτινογραφία θώρακος, που ήταν γεμάτη παλιά σπασίματα, σε μια βορειοευρωπαία, προχωρημένων αντιλήψεων επιμελήτρια. Της λέω «κοίτα την ακτινογραφία. Την σαπίζει στο ξύλο και αν έρθεις να την δεις τόπι είναι πάλι. Τι να κάνουμε; Μήπως να πάρουμε την αστυνομία;» «Πώς τη λένε;» «Τάδε» «Α, είναι γνωστή αυτή, τις τρώει χρόνια τώρα για να κάθεται θα πει τα θέλει ο κώλος της, μην ασχολείσαι» και με πέταξε έξω. Μέχρι να τελειώσω την κουβέντα είχε έρθει όλο το σόι του άντρα της, της είχαν βγάλει τον ορό και την μπουζουριάσανε πριν την δω. Μια μικρή λεπτομέρεια. Ακόμα και αν κάποια, κάποια στιγμή θελήσει να καταγγείλει κάτι εκ των υστέρων, επειδή κατά δήλωσή της έχει καταγραφεί ως «αναφερόμενος ξυλοδαρμός» το αντίγραφο δεν στέκεται ούτε σε δικαστήριο, ούτε σε αστυνομία.
Αλλά τι μας νοιάζει εμάς; Τα θέλει ο κώλος τους….