Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 01, 2008

Διαγωνισμός ομορφιάς

Κοιτάζω την ανακοίνωση για το διαγωνισμό για την ταινία και σκέφτομαι πώς αντιμετωπίζουμε στα αλήθεια την ομορφιά στην καθημερινή ζωή και τα όνειρα; Πώς την ορίζουμε στα αλήθεια την ομορφιά; Την ορίζεις; Ή σε ορίζει;
Ή μήπως τη ζεις;
Στη νοσοκομείο που εργάζομαι βλέπω τον κόσμο να στέκει από έξω από την εντατική μέρες και νύχτες, Αμίλητος, βουβός, πονεμένος, με σακ βουαγιάζ, που ανοίγουν τη νύχτα, να κοιμηθούν στις άβολες καρέκλες και όλο τον υπόλοιπο κόσμο να τους προσπερνά. Ποτέ δεν σηκώνουμε το βλέμμα μας, ποτέ δεν μας ρωτούν κάτι. Απλά τους προσπερνάμε, μέχρι να φύγουν και να ‘ρθουν άλλοι να καθίσουν σε αυτές τις καρέκλες. Μερικές σπάνιες φορές μπορεί να καθίσουν και μήνες εκεί αλλά και πάλι συνεχίζουν να είναι αόρατοι. Ενώ σε όλο το νοσοκομείο γίνεται χαμός από φασαρία εκεί ξαφνικά παγώνουν όλα και μια σιωπή επιταχύνει το βήμα σου. Να προλάβεις, να φύγεις, να ξορκίσεις το κακό.
Η εντατική περιστοιχίζεται από το μαιευτήριο από την μία μεριά και από την μαιευτική κλινική από την άλλη. Η ζωή σφιχταγκαλιάζει το θάνατο. Βλέπεις ομάδες συγγενών να περιμένουν πίσω από μία μεγάλη πόρτα. Άλλοι προσμένουν να μάθουν με ανυπομονησία το ευχάριστο για τη νέα ζωή και άλλοι τρέμουν μήπως βγει ο γιατρός πριν την προκαθορισμένη ώρα να τους ανακοινώσει το θάνατο. Μερικές σπάνιες φορές τα ίδια νέα αντιστρέφονται και ξεκινάει ο θρήνος έξω από το μαιευτήριο και η γιορτή έξω από την εντατική αλλά αυτήν σ΄ αυτήν την περίπτωση βηματίζουμε ακόμα πιο γρήγορα να κρυφτούμε πίσω από κλειστές πόρτες.
Είναι και κάποιες ακόμα πιο σπάνιες στιγμές, που μπροστά από τους σιωπηλούς ανθρώπους περνάει το κρεβάτι με τη λεχώνα και το μωρό αγκαλιά και ταυτόχρονα βγαίνει ο γιατρός από την εντατική να πει πως αυτός που περιμένουν έφυγε.
Ένας άγγελος ήρθε να φέρει μια ψυχή και ένας άλλος ήρθε να πάρει μία άλλη.
Δεν κατάφερα να ακούσω ποτέ τι λένε σαν συναντιούνται αυτοί οι άγγελοι. Αν μπορούσα να τους δω, θα μπορούσα να σας πω πώς μοιάζει η άγρια ομορφιά της ζωής και του θανάτου. Αλλά κρυμμένη πίσω από μια άσπρη ποδιά το βάζω στα πόδια. Καληνύχτα.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Συνηθισμένα πράγματα. Κανένας μυστικισμός. Ο άγγελος με τα άσπρα ρούχα μιλάει περισσότερο. Τον ρωτάει αν έχει αρκετό φως στο χρώμα του. Αν βρήκε κίνηση στη διαδρομή. Ο άσπρος έχει πάντα περισότερη δουλειά. Του μαύρου είναι πιο άχαρη. Ο άσπρος είναι λίγο φαφλατάς. Ο μαύρος πιο τρυφερός και ευσυγκίνητος. Ανάποδα απ' ό,τι νομίζει ο κόσμος. Ο άσπρος είναι ξανθός. Ο μαύρος μελαχροινός σκούρος. Ο άσπρος κάνει απλά διαδρομές. Ο μαύρος ταξιδεύει. Ο άσπρος είναι πραγματιστής. Ο μαύρος ονειροπόλος.
Ο άσπρος κρατάει πάντα έναν λευκό κρίνο. Ο μαύρος ένα κίτρινο τριαντάφυλλο. Ο άσπρος τον κοιτάζει στα μάτια. Ο μαύρος κοιτάζει στον ορίζοντα.
Έχει πολύ ακόμα. Ας πούμε ότι... συνεχίζεται...