Σταμάτα να παίζεις πιασέντζες και μοίρασε φύλλο.

Είναι 6. Απόγευμα και σε περιμένω στη στάση του μετρό όπως μου είχες πει. Κρατάω το laptop στα χέρια να με γνωρίσεις. Παρακολουθώ τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται. Στο κάθισμα πίσω-πίσω προσπαθώ να μαντέψω αν κάποιος από όλους αυτούς είσαι εσύ. Πώς μοιάζεις. Κοιτάζω τη γραμμή στην άκρη. Όλο και κάποιος απρόσεχτος την πατά και μετράω το χρόνο μέχρι να ακουστεί από το μεγάφωνο η φωνή να κάνει πίσω. Πέρασες τη γραμμή. Πίσω. Κίνδυνος.

Κάθε απόγευμα στις 6 έρχομαι και πατάω τη δική σου γραμμή και περιμένω να ‘ρθεις και να μου πεις, πατάς τη γραμμή, πίσω, κίνδυνος. Κάθε απόγευμα ταιριάζω τα ρούχα αλλιώς και κάθομαι σιωπηλή σε μια γκρίζα άβολη καρέκλα. Κόσμος έρχεται και κάθεται δίπλα μου φλυαρώντας ακατάπαυστα.

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως είμαι σε έναν σταθμό τραίνων. Αντί για το laptop κρατάω ένα γράμμα, ένα πολυκαιρισμένο χαρτί, που κάποτε έκλεψε το άγγιγμά σου. Μα θυμάμαι πως έχω μόνο emails και IP και τότε ο σταθμός παίρνει φωτιά. Άνεμος σηκώνεται και στάχτη στροβιλίζεται γύρω μου. Σφίγγω το γράμμα με μάτια κλειστά. Όταν τα ανοίγω το laptop έχει γίνει μικροσκοπικό στα χέρια μου. Ένα τσιπάκι στριμωγμένες στιγμές σε ένα μέλλον, που τα τραίνα πετάνε πάνω στους συρμούς. Στον κρόταφο νοιώθω το δικό μου τσιπάκι επιλέγει τους χτύπους της καρδιάς μου, το δάκρυ μου, τον τρόπο να αγαπώ. Εκείνη τη στιγμή πάντα κάποιος πατά την γραμμή. Ακούω τη φωνή από το μεγάφωνο και επανέρχομαι ξανά στο τώρα.

Κόσμος πηγαινοέρχεται και από τις δύο μεριές. Δεν πρόλαβα να δω τι μου είπες. Αν θα έρχεσαι ή θα φεύγεις. Στην αρχή καθόμουν από τη μεριά του έρχεσαι. Πάνε μέρες που πέρασα απέναντι, στο φεύγεις.

Ήταν εκείνη η καταραμένη στιγμή, που έπεσε το δίκτυό μου, την ώρα που έλεγες, πού να ‘ρθω να σε συναντήσω. Στις 6 σ’ αυτό το σταθμό. Σφίγγω το laptop στην αγκαλιά μου. Στιγμές γεμάτες ηλεκτρισμό, μέταλλο και πλαστικό. Και μετά σιωπή. Δεν μου είπες ημερομηνία. Ούτε πώς να σε γνωρίσω. Δεν προλάβαμε. Όταν μπήκα στο δίκτυο ξανά, είχες ήδη φύγει.

Κοιτάζω το ρολόι. Μέχρι τις 7 μένω. Μετά βάζω το laptop στη θήκη του και φεύγω. 7.05 έχω βγει από το σταθμό για να φυλάξω ακόμα μια δικαιολογία για να έρθω και την επομένη. Πως ίσως δεν πρόλαβες. Πως ίσως κάτι σου έτυχε. Πως απλά η ώρα, που σου έδωσα σήμερα, δεν ήταν αρκετή. Πως αύριο θα προλάβεις να ανέβεις σε κάποιο βαγόνι και θα έρθεις. Στις 6. Σ’ αυτό το σταθμό.

Σκέφτομαι τα emails σου. Αν δεν ήταν αυτά, θα έλεγα πως ήσουν ένα παιχνίδι του μυαλού μου. Δεν απαντάς πια στα emails μου. Ξεκίνησα και στέλνω και στον εαυτό μου για να δω αν το ταχυδρομείο δουλεύει κανονικά. Το ξέρεις πως κάποιες φορές κολλούσε. Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;

Ακούω τα βαγόνια να σκεπάζουν τη σιωπή μου. Όποιος είναι γεμάτος μέσα του, δεν την φοβάται την ερημιά. Αυτό μου έλεγες. Κοίτα, σαν σκυλί στέκεται υποταγμένη στα πόδια μου. Μέχρι τις 7. Μετά την παίρνω και φεύγουμε, να γυρίσουμε πίσω στη ζωή μας. Της πετάω πότε – πότε τις λέξεις σου, να την ταΐζω, μην ξεχαστεί και ψοφήσει.

Τι θα γινόταν αν κάποια στιγμή σηκωνόμουν, πάταγα αυτή τη γραμμή την ώρα που ερχόταν το βαγόνι; Θα νοιαζόσουν; Θα το μάθαινες ποτέ;

Black Jack. Στο 14 σταματάς να τραβάς χαρτί. Εγώ τραβούσα χαρτί για το 21. Μάντευα το βλέμμα σου κάθε φορά που μοίραζες φύλλο και ζητούσα και άλλο. Η banka παίζει για να κερδίζει. Ο τζογαδόρος τα παίζει όλα για το ταξίδι. Τα λεφτά, τα ρούχα, το πετσί, την ψυχή του. Η ζωή μου έμαθε να κάνω την banka. Διάλεξα να τζογάρω με ένα τσιγάρο στο στόμα. Κανένας τζογαδόρος δεν κέρδισε ποτέ. Μα και καμία banka δεν βγήκε στο ταξίδι.

7.