Σε καθε προσευχη...καποιος ειναι εκει...στην πιο βαθια σου ευχη...στο απεραντο γαλαζιο...του ουρανου η της θαλασσας...

Μέσα στη θάλασσα,
μέσα στη θάλασσα
Στην έλλειψη βαρύτητας του βυθού
Όπου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα,
Δύο ψυχές ενώνονται
Για να εκπληρώσουν μία ευχή.


Ένα φιλί πυροδοτεί τη ζωή,
Με αστραπές και κεραυνούς.
Και με μία μεταμόρφωση
Το σώμα μου δεν είναι πια το σώμα μου,
σαν να εισβάλω στο κέντρο του σύμπαντος.


Μια παιδική αγκαλιά,
Το πιο αγνό από τα φιλιά,
Έως ότου να μείνουμε με
Μία μόνο επιθυμία


Το βλέμμα σου και το βλέμμα μου,
Σαν μια επαναλαμβανόμενη ηχώ, χωρίς λόγια:
Πιο βαθιά, πιο βαθιά,
Πέρα από όλα
Που είναι σάρκα και αίμα.

Αλλά ξυπνάω πάντα
Και πάντα επιθυμώ το θάνατο,
Για να συνεχίσω να έχω για πάντα
Τα χείλη μου μπλεγμένα στα μαλλιά σου.

Ραμόν Σαμπέδρο



Aυτό το τσιγάρο είναι για σένα. Απόψε. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Έτσι δεν συμφωνήσαμε;
Πώς τα καταφέραμε πες μου και γερνάμε χώρια; Πώς χωρέσαμε τόσα λάθη σε αυτή τη συνομωσία;
Ένα τσιγάρο για μας αντί καληνύχτας καθώς μ' ονειρεύεσαι και βλέπω τα όνειρά σου.

Αγάπησα τον άνεμο
τ' αδέσποτα σκυλιά
τους δρόμους που με παίρνουνε
για να ξεχνώ την πίκρα
κι εκείνα κει τα όμορφα
και σιωπηλά παιδιά
που βάφουνε τα χείλη τους
και χάνονται στη νύχτα.

Αγάπησα τα μάτια σου
που ήταν σαν κρασί
και τις ασπρόμαυρες σκιές
που γέμιζαν οθόνες
κι εκείνες τις πολύπλοκες
της μνήμης μυρωδιές
που αφήνουνε στο διάβα τους
οι γερασμένες πόρνες.

Αγάπησα τα όνειρα
που τα 'πνιξε η ζωή
αυτά που δεν πετάξανε
και όνειρα θα μείνουν
κι εκείνους τους παράξενους
του κόσμου ναυαγούς
που αρνήθηκαν πεισματικά
ενήλικες να γίνουν...

{Αρλέτα}

Παρελαύνω με το ένστικτο της ώθησης:
περιστρέφομαι γύρω μου, αφέντης της ερήμου,
στη βαθιά τη σιωπή ακούγομαι να μιλώ
πεπεισμένος κι ανοιχτός.

Στο τέλος και για πάντα μοναχικός,
χαρούμενος, ανάλαφρος, τσιγάρο στο στόμα,
έξω απ' το αληθινό και το επιταχτικό,
βαδίζω προς τα κει όπου τίποτα δεν μ' αγγίζει.

Κάθε τι που κοιτάζω με φτιάχνει:
είμαι η σκιά στον τοίχο, η λάμψη του φωτός,
τον ήλιο αναπνέω και αγκαλιάζω
χωρίς το φόβο πως με φθείρει.

Είμαι εγώ ο ίδιος ο εραστής,
φιλιέμαι χείλη με χείλη, μου σφίγγω
το χέρι με το άλλο που καίει,
με κατέχω ολόκληρο, και το λέω: δεν υποκρίνομαι.

Δεν είμαστε πια δύο, ένας είμαι,
γεννημένος από τον ερωτά μου,
είμαι αυτός που κανέναν δεν ψάχνει,
δοκιμάστηκα μόλις από την ίδια τη βία μου.

Χάδια από ουράνιο αεράκι στο πρόσωπο
που καίει από αντάρτισσα θέληση,
δίνουν στον εξόριστο χλευασμό
το τελευταίο άγγιγμα της μεγαλειότητας.

Όταν όμως στο τέλος της μέρας
ξαναβρίσκω, μέσα στο λιλά φως της επιστροφής
το λάκκο του δρόμου, δεν είμαι παρά
ο θλιμμένος φτωχός που κανείς δεν του δίνει σημασία...



{GIOVANI PAPINI}


σε ειδα στο ονειρο μου χτες το βραδυ...Ειχα ελθει να σε βρω...εψαχνα και ρωτουσα για σενα ωσπου εφτασα σε ενα μερος σαν χωριο...εκει ρωτησα παλι καποιους και μου εδειξαν ενα αλλο χωριο...το ξυλινο χωριο ετσι το ελεγαν...ολα τα σπιτακια και οτι αλλο κτιριο ειχε ηταν ξυλινο σε αυτο το μερος...μου εδειξαν ψηλα σε ενα λοφο το ξυλο-χωριο και τοτε το ειδα...ηταν οντως ολα ξυλινα...εφτασα εκει και παλι μου εδειξαν ενα σπιτι στο οποιο μπηκα...ηταν καποιοι μεσα...και ηταν και μια κοπελα με τον γιο της...εκει καπως εμεινα να την κοιταζω και με κοιτουσε και εκεινη αλλα ηταν σαν να μην με γνωριζες...σου εμοιαζε τοσο πολυ...τοτε λεω Ιωαννα? τοσο πολυ εχω αλλαξει? εκεινη μου ειπε εισαι ο Φρεντο? της ειπα ναι...εγω ειμαι...και τοτε μου λεει περιμενε λιγο...ακουσα βηματα στην ξυλινη σκαλα καποιος κατεβαινε απο τα πανω δωματια...και τοτε βλεπω μια ηλικιωμενη κυρια να κατεβαινει...κρατουσε και μπαστουνι...ηλθε και σταθηκε μπροστα μου...ειδα τα ματια της...ηταν συγκινημενη...την κοιταξα ακομα καλυτερα...μεσα στα ματια της...και ειπα Ιωαννα εισαι εσυ? αφησε το μπαστουνι της να πεσει και με αγκαλιασε λεγοντας το ονομα μου...Φρεντο...οπως ειμασταν αγκαλιασμενοι και ειχα το κεφαλι μου στον ωμο σου κοιταξα πισω στο ξυλινο τοιχο ειχε εναν ξυλινο καθρεφτη...και τοτε ειδα το ειδωλο μου...ημουν και εγω γερασμενος...τοτε καταλαβα οτι ειχαν περασει πολλα χρονια...μπορει να ενιωθα νεοτερος αλλα τοτε ειδα πως πραγματικα ημουν...τοτε σου ειπα και η κοπελλα? ποια ειναι? μου ειπες η κορη μου με τον εγγονο μου...εκεινοι μου χαμογελασαν...ηταν σαν να με ξερανε...να ειχαν ακουσει για μενα...τοτε μου ειπες ελα παμε μια βολτα...εχουμε τοσα να πουμε...κλαιγαμε και οι δυο...και ετσι ξυπνησα...κλαμενος...

Ελπιζω να εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη εβδομαδα...χωρις δυσκολιες...

Καλημερα...