Memo

Σταμάτα να μου γράφεις σημειώματα. Σταμάτα να αφήνεις μηνύματα στον υπολογιστή, στο κινητό, στις τσέπες, ανάμεσα σε έγγραφα και βιβλία. Όχι άλλα κίτρινα χαρτάκια στο γραφείο, στην πόρτα, στο αυτοκίνητο. Μην μου πετάς καρδούλες-δυναμιτάκια μπλε, μαύρες, πράσινες, κόκκινες. Δεν νομίζεις ότι μεγάλωσες για να ζωγραφίζεις βέλη και πληγωμένες καρδιές;
Πότε θα καταλάβεις ότι γίνεσαι θέαμα στέλνοντάς μου φιλιά στη δουλειά; Πότε θα σταματήσεις να μου στέλνεις τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας;
Δεν θέλω τις λέξεις σου, τα τραγούδια και τα λουλούδια σου.
Παρακολουθώ τα χέρια σου καθώς κρατάς το ρυθμό, τσακμακόπετρες. Τσακ, τσακ, τσακ. Φωτιά γίνονται όλα και καίγονται.
Εσένα θέλω Δαναέ μου, όχι τα δώρα σου.
Πόσες αισθήσεις λες να φύλαξα για σένα; Μέχρι πού σε έμαθαν τα κομπιουτεράκια σου να μετράς; Πόσες εξισώσεις αποθήκευσες για να παίξουμε; Η όραση δεν χόρτασε, η αφή τεντώνει το κορμί μου, η ακοή κύλησε σαν φιλί δίχως ανάσα επάνω σου, η όσφρηση σ’ ακολουθεί ενώ μια αλήτισσα γεύση δαγκώνει τα χείλη μου.
Παίζεις και τα ομόλογα ερεθίσματα γίνονται ετερόλογα. Τα μάτια μετατρέπουν σε εικόνα τη δύναμη σου, η αφή σε νοιώθει με μάτια κλειστά, η ακοή μετατρέπει σε ήχο τη σιωπή σου, μυρίζω τον έρωτά σου, γεύομαι τις λέξεις σου.
Εγώ δεν έχω χαρτάκια, λέξεις, λουλούδια και λοιπές ανοησίες.
Τι έχω;
Τίποτα αφού δεν με πλάγιασες ακόμα.

ΥΣ πέρα από το αντίτυπο που μόλις ανακάλυψες κολλημένο στην πλάτη σου υπάρχουν άλλα 68 αναρτημένα σε διάφορα μέρη του γραφείου. Όταν τα συγκεντρώσεις θα ξέρεις πού και πότε θα σε περιμένω. Ακόμα το σκέφτεσαι; Ο χρόνος ξεκίνησε. Τσακ, τσακ, τσακ, τσακ….