Mirror, mirror lie to me. Show me only what I want to see

Στα 40 φεγγάρια σου γεμίζω την άβυσσο

Στα 40 φεγγάρια σου αλλάζω παράδεισο.

Μάνες με αίμα στα πόδια τίκτουν τον θάνατο

Σεντόνια σκεπάζουν το παγωμένο τίποτα

Σβήνω τα κεριά, αναζητώ την πανσέληνο

Κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι

Μα δεν βλεπόμαστε πια

Στα 40 κρεβάτια μου νανουρίζω την όαση

Στα 40 κρεβάτια μου καλλωπίζω μια κόλαση

Σκιά με βλέμμα θολό, αιχμηρές παραισθήσεις,

Σκάλες που πονούν, φώτα που δε λένε να σβήσουν

Κλείνω τα μάτια, ο κόσμος γυρίζει

Μια βελόνα πέφτει στο πάτωμα

Μη μου μιλάτε, μη, όχι απόψε

Εφιάλτες-σκυλιά γλύφουν το αίμα

Μη ζητάτε, δε μπορώ

Άλλο οίκτο, όχι πάνω σ’ ένα σανδάλι

Στα 40 παλάτια τους γκρεμίζω τον άνθρωπο

Στα 40 παλάτια τους σκουντάω την Άτροπο

Σπασμένο χαμόγελο, ταξίδι μονάχο

Τι θα ‘χε γίνει αλήθεια

αν σου ‘χα γλιστρήσει γελώντας σε κείνα τα κάγκελα

αν είχα φύγει τη νύχτα χαμογελώντας στη χιονισμένη στροφή

αν δεν προλάβαινες τότε

να ζωγραφίσουμε πλακάκια απ’ την αρχή;

Θα χάριζες ακόμα γαλάζια τριαντάφυλλα;